Laura van Leeuwen

Turnster

Waar en hoe was het begin?

Mijn eerste serie was meteen de meest spectaculaire serie ooit. Nooit meer zal ik dit kunnen of willen herhalen. Het begon aan de bovenste trede van een oud herenhuis, toen nog mijn ouderlijk huis, aan de Nassau Odijckstraat in Den Haag en eindigde beneden aan de voordeur.
Vele malen ging ik over de kop. Kop-staart-kop-staart-kop-staart enz. Wel iets anders dan Flick-Flack-Flick-Flack. Deze performance liep uit op een enorm geschreeuw en een aantal blauwe plekken. Later, al in mijn tweede levensjaar, breidde ik de kunstjes uit op de zitbank, de commode, keukenaanrecht enfin alles waar een klimmogelijkheid geboden was. Builen, schrammen en blauwe plekken werden al heel gewoon.
Mijn zus Yara (toen 8 jaar) turnde heel verdienstelijk bij Neptunus in Scheveningen, een clubje dicht bij huis. Ik “mocht” altijd mee om haar te brengen en halen.
Al snel besloot mijn moeder ook mij wat vakkundiger aan te pakken en werd ik ingeschreven bij de peuter gym. Na een lange tijd bankje op bankje af, klimrek op klimrek af en koppeltje duiken, werd ik door mijn juffie (Carmen Elissen) naar DOS Monster geloodst. Dat was een gouden tijd. Op een zeer speelse manier werd mij de basis van het turnen bijgebracht. De familie Debij die toen en nog steeds de drijvende kracht is van die vereniging, wist mijn liefde voor de turnsport aan te wakkeren. De regio wedstrijden, de kleine kampioenschappen, de springwedstrijden en niet te vergeten de super zomer kampen en Sint Nicolaas bij Fred en Corrie Debij waren een groot feest.
Met heel veel plezier denk ik terug aan die eerste jaren van mijn turnleven.
Even later kwam Michel Bosman aan het firmament. Een strenge trainer, zo eentje die de puntjes op de “I” zet. Het turnen kreeg een serieus tintje, het werd echt belangrijk om netjes te werken en daadwerkelijk te presteren.
Met Michel gingen we wel eens buiten hard lopen of joggen. De turnhal lag praktisch aan het strand; het was heerlijk om daar buiten te lopen. Ik kreeg mijn eerste echte blessure door een sportfietser omver te lopen. Ik rende op het fietspad en hij zag mij niet. De fiets in kreukels totaal kapot, de fietser met schaafwonden en ik met een been dat weken lang pijn deed.
Michel kon heel goed schaatsen en soms mochten we met hem mee naar de Uithof, dikke pret, na afloop iets lekkers bij z’n moeder thuis. Ja, een turnjeugd die ik ieder jong turnmeisje zou toewensen.

In 1995 won ik voor de eerste en enige keer een titel van All Round Nederlands Kampioen.
Categorie 5B pupil I. Het was voor mij en voor DOS Monster een sensatie.

In die tijd mochten we soms met een paar meisjes en Michel een middagje trainen bij PRO PATRIA. We moesten ons dan extra goed gedragen en zeker ons beste beentje voorzetten. Spannend was dat zeker. We keken erg op tegen de meisjes die daar onder leiding van Frank Louter trainden. Ze waren allen beregoed.

Al snel na mijn All Round titel werd ik door Michel naar PRO PATRIA gebracht. Hij verzocht Frank mij toe te laten tot zijn groep. Nu kon het echte werk beginnen.
Zo soepel ging dat niet. Maanden heb ik met Rob Heidereich eindeloos basis elementen herhaald. Heel lang hebben Sonja Lamboo en Ingrid Stienstra gewerkt aan een perfecte houding en correcte bewegingen. Het leek een eeuwigheid voor ik eindelijk overgedragen werd aan Mark Tönissen.
Mark was streng, het moest allemaal goed, heel goed. De meisjes van PRO PATRIA waren bekend in Nederland als zeer goede turnsters. Sylvia van Duin, Kirsten Visser, Patricia Timmer, Anneke Lücke, Leonie Marzoek, Maha Al Sahed, Mildred Brun, Isette Du Burck, Suzanne Harmes, Verona van de Leur, Shiannah Danen, Kimbeley Viola etc. Allen hebben hun steentje bijgedragen aan de eer van de club.

Vaak gingen we vóór de Nederlandse Kampioenschappen op stage. Dat was hard werken, alle trainers gingen mee. Het was net een grote familie, na de zware trainingen spelletjes en slabbabertjespap.
Maar we kwamen allemaal superscherp terug en op de wedstrijd werd de ene na de andere medaille gewonnen.

We zitten nu inmiddels in 2005. Van de oude groep ben ik de enige. Als laatste der Mohikanen.
Ik ben ook de oudste van het stel. Suzanne en Verona trainen nu bij De Hazekamp in Nijmegen, alle anderen zijn met turnen gestopt. We zien elkaar op wedstrijden, met Suzanne ben ik naar de Olympische Spelen in Athene geweest en met Verona naar Birmingham voor de World Cup Finale van 2004.

Velen vragen zich af hoe lang ik nog doorga met de topsport. Het is niet iets wat van een kalender of een wekker afhangt. Turnen begint met een uitdaging, krijgt vorm en ritme, groeit dan uit tot een passie. Na zoveel jaren is turnen een deel van jezelf geworden. Het loslaten is een beslissing die je niet makkelijk neemt. Zolang het goed gaat, blijft het spannend en leuk. Vaak stopt men na een blessure, dat is de meest verdrietige manier. Vaak ben ik daar mee geconfronteerd, maar telkens wist mijn lichaam met de hulp van zeer kundige artsen en eindeloos geduld van Frank Louter zich weer te herstellen. En hop, na een langere of kortere periode gingen we weer aan de bak.

Binnenkort beginnen weer alle wedstrijden: Grand Prix, EK, NK, WK etc… We zullen zien wat de toekomst brengt.